Marc de Bel

"September bezorgt mij nog altijd kriebels, waar geen coronavirus tegen op kan."

De brief van Marc de Bel

Beste collega’s,

September bezorgt mij nog altijd kriebels, waar geen coronavirus tegen op kan. De geur van nieuwe boekentassen, het eerste belsignaal na twee maanden verdiende vakantie en het heerlijke nerveuze gegiechel en gekir van een klas vol nieuwe koters, boordevol goeie moed om een volgende stap te zetten naar wat ze later gaan worden, maar in feite nu al zijn.

Een blij terugzien ook van vriendjes en vriendinnetjes. En voor de eerste-klassertjes een kleine stap voor de mensheid, maar een grote voor hen zevenjarige zelf.

En ik moet eerlijk toegeven: ik mis het wel een beetje. Zelfs na al die jaren voel ik me in september altijd weer een beetje meester. Meester Marc. Ik krijg telkens weer een warm gevoel wanneer een oud-leerling mij zo aanspreekt en dan besef ik steevast wat een fantastische job en voorrecht het is om juf of meester te zijn.

Op voorwaarde dat je van kinderen houdt en elke dag fluitend naar school fietst, uiteraard.

Daarom ga ik ook zo graag vertellen in scholen en speel ik theater. Niets leuker dan een zaal vol kinderen te laten gieren van het lachen of ademloos op het puntje van hun stoel stil te laten worden.

Helaas zie en hoor ik de laatste jaren steeds meer collega’s die klagen over de stijgende werkdruk, de vele bijkomende taken, het werk na school, de veel te grote klassen en de zee van papierwerk waarin ze verdrinken. En dat is jammer. Want zoiets gaat onherroepelijk ten koste van de kwaliteit en creativiteit van ons onderwijs, dat nota bene nog steeds teveel op het hoofd en te weinig op het hart en de handen is gericht. Groot of klein, verschil moet er zijn. Kinderen scheer je niet allemaal over de zelfde kam, al probeert men dat de laatste jaren van hogerhand, minister na minister, via onnodige “hervormingen”, nog maar eens nieuwe leerplannen, van de pot gerukte regeltjes, kafkaiaanse controles, functioneringsgesprekken en oeverloos groepsoverleg wel te doen. Logisch dat veel creatieve jufs en meesters almaar meer afhaken en ons onderwijs er zienderogen op achteruit gaat, terwijl het vroeger in Europa en de rest van de wereld tot de besten van de klas behoorde.

Een gelukkige en gemotiveerde leerkracht zorgt voor gelukkige en gemotiveerde kinderen. Ik doe hier dan ook een oproep aan alle Vlaamse jufs en meesters om vanaf vandaag al dat papierwerk gewoon links te laten liggen. Of beter: laat de kinderen er lekker griezelige poppenkastpoppen van papier-maché van maken. Houd je bezig met wat echt belangrijk is: de kinderen.

Natuurlijk krijg je dan wel wat tegenwind. Inspecteurs zijn nu eenmaal zedelijk verplicht die te geven, willen ze zichzelf niet overbodig maken. Laat hen maar blazen. Ik spreek uit ervaring. Ooit wees een inspecteur mij erop dat mijn klas een rommelklas was. Ik gaf de man helemaal gelijk. Dat kon ook niet anders in een klaslokaaltje van minder dan vijftig vierkante meter met vierendertig (gemotiveerde…) leerlingen, drie aquariums, twee terrariums, een poppenkast, kasten en vensterbanken vol potjes met tuinkers, pompoen- en bloemenplantjes, een knusse lees- en vertelhoek met daar tegenover de knutselhoek waar we de kostuums naaiden en de decors schilderden voor het jaarlijkse schooltoneel, met net ernaast onze klasbibliotheek en het door enkele handige papa’s in elkaar getimmerde schap waarop de eigenhandig in klei gedraaide potjes voor moederdag stonden te drogen.

En het rook er ook een beetje onfris, vond de inspecteur zijn neus ophalend in de richting van het rek achter de deur, waarop onze vijfendertig zelfgemaakte tennisbalgrote kaasjes lagen te rijpen.

Dat laatste was weliswaar maar tijdelijk.

Bij deze een lekker leerzaam, maar ook vrolijk schooljaar toegewenst!

Meester Marc de Bel