Mijn gedacht | Luckas Vander Taelen

Geboren in Aalst, bleef Luckas Vander Taelen na zijn studies Geschiedenis hangen in Brussel. Hij woonde er 18 jaar in het residentiële Elsene, waar hij voor Agalev verkozen werd tot gemeenteraadslid. In 2014 kocht hij een huis in het nabijgelegen Vorst waar hij als verkozene voor Ecolo de eerste Vlaamse schepen werd. Zo kwam hij in nauw contact met de typisch Brusselse, niet erg fraaie manier van politiek bedrijven.

‘De rijkere gemeenten in het Brussels Gewest hebben zich nooit ingelaten met de problemen van de andere, minder gegoede gemeenten’, tekende Vander Taelen zeven jaar geleden al neer in zijn boek ‘Berichten uit Brussel’.

Over deze problematiek, maar eveneens over de opmars van het islamisme in onze hoofdstad, schreef Vander Taelen onlangs het boek ‘Mijn gedacht. Opinies over Brussel en andere belangrijke zaken’. Het resultaat is een genadeloze afrekening met de huidige politieke klasse in Brussel – en daarbuiten. In 32 stukken beschrijft hij de onwaarschijnlijke onmacht, de onwil, de oneerlijkheid en het onvermogen van de Brusselse politici om hun stad – de hoofdstad van het land en van Europa – aan te passen aan de noden van de tijd. Terwijl talloze steden, zowel in ons land als daarbuiten, zich vernieuwen en moderniseren, blijft Brussel op zowat alle vlakken achterophinken.

Vander Taelen, die al meer dan 40 jaar in Brussel woont, zag zijn stad volkomen veranderen. Van een stad waar hoofdzakelijk Frans werd gesproken naar een immens diverse stad met liefst 62 procent inwoners van vreemde origine die de meest uiteenlopende talen spreken. Op één punt is er echter niet veel veranderd. Zo schrijft hij dat de PS, maar ook de andere politieke partijen, uit eigenbelang aan machtspolitiek doen en dat ze zich eindeloos bedienen van cliëntelisme. Hij richt zijn pijlen vooral op de vorige PS-burgemeester Yvan Mayeur en op de voorzitster van het OCMW Pascale Paraïta – al is hij ook niet mals voor Philip Close en Laurette Onkelinx – die geen enkel moreel bezwaar hadden om zichzelf te verrijken via de vrijwel volledig door de overheid gesubsidieerde vzw Samusocial. Daar ontvingen ze hoge zitpenningen voor vergaderingen die blijkbaar nooit plaatsvonden. 

Al even hallucinant is het feit dat de Schepen voor Onderwijs, eveneens verantwoordelijk voor het Nederlandstalig onderwijs in de stad Brussel, geen woord Nederlands spreekt. 

Het meest absurde is dat de 19 Brusselse gemeenten nog steeds bestaan – met elk hun burgemeester, schepenen en gemeenteraadsleden, 1 100 in totaal – en daarenboven nog een Brussels Gewest hebben met een heus parlement, een minister-president en ministers. Op die manier maakte men de staats-structuur niet efficiënter – wel integendeel. 

Steden als Gent, Antwerpen, Mechelen en zelfs Luik en Bergen durven te innoveren, werken met gerenommeerde (stads)architecten en hebben belangrijke stappen gezet op het vlak van openbaar vervoer, milieu en cultuur. 

Ook het gevaar van de sluipende islamisering in heel wat Brusselse gemeenten wordt door Luckas Vander Taelen al jarenlang aangekaart. Zo zijn er buurten waar winkeliers hun zaak nog durven te openen op vrijdag – ‘de dag des heren voor moslims’. Tot pakweg de eeuwwisseling vormden hoofddoeken nog de uitzondering, terwijl de halal-industrie steeds meer doordringt tot voedselzaken, cafés en restaurants. 

Nog stuitender is de houding van nogal wat moslims – veelal jongeren – na de aanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem en Brussel. Zo heeft men in het Brusselse bijzonder lang moeten zoeken naar Abdeslam, een van de daders van de gruwelijke aanslagen in Parijs, omdat hij blijkbaar geholpen werd door geloofsgenoten. ‘Waren zij in naam van hun godsdienst bereid om een moordenaar uit de handen van het gerecht te houden?’, zo vraagt Vander Taelen zich retorisch af. 

Velen schrijven Vander Taelen af als een rechtse islamofoob, een absurde bewering die vanuit linkse hoek gebruikt wordt om hem te demoniseren. De kern van het probleem is echter het religieus fanatisme dat toeneemt, vooral onder jonge moslimmannen. Vander Taelen neemt eveneens duidelijk stelling tegen de boerka, de boerkini en zelfs de hoofddoek. Hij is het niet eens met het linkse riedeltje dat moslima’s dit vrijwillig dragen en dat de druk die op hen uitgeoefend wordt, dient gerelativeerd te worden. Die meisjes dragen de hoofddoek inderdaad deels omwille van sociale druk door familie en omgeving, maar ook en misschien nog meer omdat hen van kindsbeen af – zowel thuis als in de koranschool of moskee – aangeleerd wordt dat ze zich moeten bedekken om de man niet uit te dagen. Volgen ze dit ‘goddelijk bevel’ – hoewel hierover niets staat in de Koran – niet op, dan zullen ze branden in de hel. Het zijn de mannen die op die manier beslissen om hun patriarchale macht te behouden. Zo gaan ze in tegen de belangrijkste elementen van de Verlichting: de gelijkheid van man en vrouw. 

Linkse partijen steken de kop in het zand voor deze opmars van islamitische praktijken die haaks staat op onze wetgeving. Zoals de dubbelzinnige houding bij Groen en Ecolo – waarvan Vander Taelen jarenlang een vertegenwoordiger was – omtrent het onverdoofd ritueel slachten van dieren vanuit religieuze beweegredenen. Of de bakken kritiek die Annalisa Gadatele over zich heen kreeg van haar groene collega’s toen ze een ontluisterend boek publiceerde over de situatie in Molenbeek. De reden waarom Groen, Ecolo, socialisten maar ook de PVDA zich aldus gedragen, is volgens Vander Taelen te wijten aan ‘electoraal opportunisme rond de allochtone stemmen’. Blijkbaar zijn die stemmen belangrijker dan principes, belangrijker dan wetten op dierenwelzijn. Verder wordt er eveneens in alle toonaarden gezwegen over gedwongen huwelijken, homohaat, allochtone rotjongetjes, de weigering om de evolutietheorie of de holocaust te aanhoren. Kwestie van het religieus geïnspireerd electoraat niet voor de borst te stuiten. Zelfs het vervangen van het vak godsdienstonderwijs door een vak filosofie, hetgeen eindelijk een einde zou maken aan de feitelijke segregatie van kinderen in het lager en middelbaar onderwijs gedurende twee uren per week, is voor ecologisten onbespreekbaar. Kortom, zwijgen om stemmen te winnen. 

Het mag duidelijk zijn: 

Luckas Vander Taelen fileert met zijn scherpe pen heel accuraat de hedendaagse problemen in Brussel. Het levert hem vanzelfsprekend bakken kritiek op. Maar wie de opiniestukken grondig leest, beseft dat hij de waarheid spreekt en bovendien een bijzonder genuanceerd betoog houdt. Zo is zijn aanval op de islam-fanatici er net op gericht om de gematigde moslims vooruit te helpen. ‘We moeten samen met de islamitische gemeenschap nadenken over adequate middelen om die krankzinnige geloofsgenoten voorgoed uit te sluiten’, schrijft hij. Zo is het maar net. Het baat niet de kop in het zand te steken en te blijven zwijgen. We moeten net – krachtiger en luider dan ooit – de waarden van de Verlichting uitdragen en verdedigen. Het is de essentie van dit bijzonder boeiende boek, geschreven door iemand die zo houdt van zijn stad dat hij dit vlammend pamflet wel moest optekenen.

Dirk Verhofstadt

Luckas Vander Taelen

‘Mijn gedacht. Opinies over Brussel en andere belangrijke zaken’

Uitgeverij Houtekiet (2017) – 220p.